Migawki ze stypendium Fulbrighta
Śmiało mogę napisać, że stypendium Fulbright Junior Research Award przerosło moje oczekiwania zarówno na płaszczyźnie naukowej, jak i osobistej. Nie tylko zrealizowałam badania terenowe, ale mogłam sprawdzić się w zupełnie nowym środowisku i zmieniających się warunkach. Jak w dobrym filmie, fabuła była wartka, nastąpiło kilka zwrotów akcji, a wszystko zakończyło się happy endem. Wróciłam do kraju bardziej pewna siebie, bogatsza o nowe kontakty, społeczno-kulturowe doświadczenia, a przede wszystkim o bezcenną wiedzę z zakresu mojej dyscypliny oraz praktyczne umiejętności, chociażby korzystania z narzędzi pracy zdalnej czy poszukiwania rozwiązań czyniących moje działania badawcze jeszcze bardziej dostępnymi dla osób z niepełnosprawnościami oraz seniorów.
Na chwilę cofnijmy się w czasie. Jesień 2018. Doskonale pamiętam moment kiedy odebrałam email od komisji Fulbrighta o pozytywnym przejściu procedury aplikacyjnej. Czułam jak rosną mi skrzydła u ramion. Kilka miesięcy później, z głową pełną ambitnych planów badawczych, ale też nutką lęku przed nieznanym, wsiadałam do samolotu na warszawskim Okęciu. Złota Kalifornia przywitała mnie, mieniącą się w promieniach słońca, taflą oceanu oraz rześkimi podmuchami wiatru – typowy lipcowy poranek w Bay Area. Teraz już odrobinę lepiej rozumiem, co mógł mieć na myśli Mark Twain pisząc, że nigdy nie przeżył tak srogiej zimy jak lato w San Francisco 🙂
To właśnie San Francisco, miasto położone na kilkudziesięciu wzgórzach, ze spowitym mgłą, pomarańczowym mostem i tajemniczym Alcatraz, stało się moim domem na 9 stypendialnych miesięcy. Już po krótkim czasie zachwyciły mnie nie tylko urokliwe krajobrazy Zatoki, ale również jej mieszkańcy, którzy wspólnie tworzą fascynującą mozaikę kultur, języków, tradycji, krajów pochodzenia, tożsamości i życiowych historii. Była to cenna lekcja wzajemnego szacunku i uprzejmej ciekawości wobec dostrzeganych różnic. Rejon Zatoki San Francisco jest również ważnym punktem na naukowej mapie Stanów Zjednoczonych. Wszechobecna atmosfera intelektualnego fermentu w połączeniu z aktywistycznym zacięciem lokalnych akademików, stworzyły żyzny grunt pod rozwój empowermentowych nurtów badawczych, w tym interesujących mnie Disability Studies [studiów nad niepełnosprawnością]. Z wdzięcznością wspominam indywidualne rozmowy z profesorkami z Uniwersytetów w San Francisco i Berkeley. Z każdym takim spotkaniem, odkrywałam nowe spojrzenia na niepełnosprawność, jednocześnie dyskutując i doskonaląc swój własny projekt.
Gdyby ktoś zapytał mnie o najważniejsze działania zrealizowane w ramach stypendium Fulbrighta, to pewnie miałabym problem o których opowiedzieć, mając na uwadze różnorodność doświadczeń, które stały się moim udziałem. Jednak spróbuję podjąć to wyzwanie i przedstawię moje osobiste TOP 3 🙂
Przede wszystkim przeprowadziłam kilkanaście wywiadów biograficznych z osobami, których doświadczenie niepełnosprawności wzroku przywiodło do jednego z biurowców przy Market Street, siedziby organizacji LightHouse for the Blind and Visually Impaired SF. Zrealizowałam również obserwację uczestniczącą podczas Woodworking for the Blind, warsztatów stolarskich dla osób z niepełnosprawnością wzroku, prowadzonych na terenie leśnego obozowiska Enchanted Hills Camp w Napa Valley. Wreszcie nie sposób pominąć wizyty na Kapitolu oraz spotkania w biurze jednego z kongresmenów, gdzie jako delegatka National Federation of the Blind of California, referowałam projekt inicjatywy legislacyjnej, wzmacniający dostępność amerykańskiego systemu szkolnictwa wyższego dla osób z niepełnosprawnością wzroku. Stając się rzeczniczką w sprawach mojej społeczności, poczułam jak symbolicznie odzyskuje swój głos i poczucie sprawczości. Było to niesamowicie upodmiotawiające doświadczenie, które zostanie ze mną na całe życie.
Droga Komisjo Fulbrighta, z całego serca dziękuję za szansę zrealizowania mojego amerykańskiego marzenia!
Kraków, Uniwersytet Jagielloński. Anna Wróblewska była stypendystką Junior Research Award 2019-20.
